Showing posts with label festival review. Show all posts
Showing posts with label festival review. Show all posts

Friday, August 7, 2009

Melted and enchanted

1. 2.

Once a year, the former minegrounds of Ferropolis, Germany tranform into a world of sound and vision, when the annual Melt! Festival takes place. My friend Eva and I went there for the first time this year, and it was really nice!

3. 4.

On Friday, the first band we saw were Cold War Kids. I love them, last year at Pukkelpop I saw them for the first time. They played the main stage there, but that was just one size too big, plus the wrong timing (in the middle of the afternoon) really didn't help either. Now, they definitely made up for it, people were actually running towards the stage to see them play. Foals cancelled, apparently because of some mysterious illness, so Klaxons were on next. The atmosphere was really good, although the band were kind of distant, not really seeming to enjoy it. They played quite a number of new songs: more Golden Skans, less Magick.

5. 6.

I will never forget the first time I saw Gossip, at the Metropolis Festival in Rotterdam in 2006. It was over 30 degrees outside, Beth was wearing a shiny purple bathing suit and blowing everyone off their flipflops. This time she wore some more decent clothing (just a little), but the band still very convincing. Playing a lot of songs off their newest album Music For Men, Queen Beth and her posse made the entire tent go crazy. Definitely one of the highlights of the weekend.

I listened to Junior, the last Röyksopp record a lot, and I loved it. Live, they didn't really live up to my expectations. Their show was quite boring, even though they put a big effort in it with a bass player and a guest vocalist. Fortunately, their poor performance gave us the chance to sneak out and go see Metronomy, who played simultaneously. But we were disappointed to see they weren't there! Bodi Bill, Germany's electropop sweethearts were still playing and after that, Crystal Castles took the stage. According to a Melt Tweet, Metronomy "fucked up their travel". Bummer! We watched some Crystal Castles anyway, and even though I'd never seen them before, it felt a bit like 'been there, done that'. New album, plz.

Simian Mobile Disco made up all of it, putting on a fresh show, which we danced to in the rain. Their new single Audacity of Huge became one of the anthems of the weekend.

Saturday started late, after we spent half an hour queuing at the cash machine for no reason (foreign cards didn't work). The Whitest Boy Alive brought instant bliss to the rather drizzly day. For some reason, I though Erlend Øye would be shy, but in fact he was a strong, confident performer. Can't wait to see him with Kings of Convenience in October.



As you can see, they had really cool visuals and they played a brilliant cover of Show Me Love by Robin S. Just pure bliss! The visuals also did amazing work during the show of Animal Collective. They played a blend of songs off Merriweather Post Pavillion and older stuff. Guided by the huge screens behind them, the visual picture finally did justice to their bigger-than-life sound.

7. 8.

After Animal Collective, we went to the Gemini stage and saw a bit of !!!, which sounded very solid and danceable! We couldn't stay long though, since we wanted to get some good spots for Phoenix, who put on a very good show. They had the most energetic drummer, and basically the entire band put effort into putting up a great performance. I expected them to be a bit French & arrogant, but they really weren't (or at least they didn't show it). Also, I totally forgot how many great songs this band has delivered!



Bloc Party can't do much wrong, in my opinion. They're one of the few bands that have grown with me, musically, over the past few years. So when Kele and his men entered the stage, I could feel nothing but excitement. Their show was good, new single One More Chance worked pretty well live, which still can't be said of Mercury. That song just wasn't made for the stage. Sorry guys! In a way, it surprises me that the songs from their first album still are the biggest crowdpleasers.

Digitalism put on a big, big show with screen-filling visuals and an extensive lightshow, but they also suffered from the Crystal Castles-syndrome: been there, done that (even though the live drums really added something special). Again: new album please! Luckily, there was still an opportunity to dance over at the Gemini stage, where Boys Noize & Erol Alkan shared the decks. They really seemed to have fun, and in general there was a really good atmosphere in the tent. It wasn't just an illusion when we came out and it appeared to be light outside.

9. 10.

Sunday started with, yes, sun! Patrick Wolf's music generally works best in dark, small venues with candle light. Since his third album, he became more extravert and cheery, and now he can even pull off a show in broad sunlight. He wore a very interesting costume, until he stripped down to... barely anything. Wearing white boxer briefs, suspenders, knee-high socks which were later accompanied by black shiny pumps, worn fiercely on the front stage; Patrick made us all wonder whether he's the next Boy George. Musically, the show was alright, very powerful with lots of electric guitars. Not much has been left of the shy, introvert singer-songwriter that brough us Lycanthropy and Wind in the Wires . But as long as he's happy with it, so am I.



I still cannot contain what the fuss around Glasvegas is all about. In my opinion, they're just plain terrible! Their songs are bad, their singer is a douche bag and don't even let me get started about that excuse for a drummer. She's just a disgrace for every woman that ever picked up an instrument. Ok, enough words spent on that. We wanted to go and see Kakkmaddafakka, just because their name is so hilarious, but it started raining and the Coca-Cola tent was packed, so we couldn't get in. Shame.

Polarkreis 18 are from Dresden, and were the only German band to perform on the mainstage that day. We saw their show, but on the other side of the 'pit', something way more interesting took place. Some crazy guy took off his clothes and started entertaining the audience, which provoked lots of applause and cheering. Very, very funny. Eventually, he was carried out by two security guards. Boo-hoo.

11. 12.

And by that time, the grand finale of the festival on the main stage was about to commence. Kasabian were grand, too bad their singer is such an ass. I hate to use words twice in one post, but again: douche-bag! Too bad he can sing.

That Liam Gallagher can also be kind of an annoying fella, is a known fact. Maybe that's why he gets away with it. Oasis did prove why they're the biggest band on this festival, by far. Hearing Wonderwall live, sung along by so many people, was just amazing. Although I'm not really a big fan of theirs, they definitely won my respect with this show.

But the night wasn't over yet! There was still some dancing to be done over at Tiga's show, but we left pretty soon to catch some Passion Pit in the Coca-Cola tent. They were quite good! I wasn't sure what to expect, Sleepyhead had been one of my favourite tunes of 2008, but they might just dissappoint live. They only did so by quitting way too early and with that, announcing the official end of the festival.

Photo index:
1. by me
2. by Hans Reinsch
3. Cold War Kids, © The Headhoops, by Franziska Reichwein
4. Klaxons, © The Headhoops, by Franziska Reichwein
5. Gossip, © The Headhoops, by Franziska Reichwein
6. The Whitest Boy Alive, © The Headhoops, by Franziska Reichwein
7. Phoenix, © aufgemischt.com, by Christoph Paul
8. Bloc Party, by me
9. Patrick Wolf, © The Headhoops, by Franziska Reichwein
10. by me
11. Kasabian, © Melt! Festival, by Maurice Baker
12. Oasis, © Melt! Festival, by Philipp Böll
All videos by me

Monday, May 4, 2009

Ik zie uw polsslag graag met Londen bellen, yeah.

Drukke tijden op concertgebied! Vorig weekend was de eerste editie van het Ik Zie U Graag festival in Mezz in Breda, afgelopen woensdag stonden de Yeah Yeah Yeahs in Paradiso, daarna was het London Calling en afgelopen zaterdag Polsslag, in de Grenslandhallen in Hasselt. Een impressie van een volle week.

1. 2.

Ik Zie U Graag begon op donderdag met The Sedan Vault. Een groep uit de buurt van Brussel, die een duistere sfeer neerzette met haar postrock, veel rook en videobeelden van Russisch verkeer. Ze deden me al snel denken aan The Mars Volta, iets minder geflipt en minder geniaal, maar toch zeker nog heel goed. Barbie Bangkok speelde in het café. Iets minder vrolijk en swingend dan ik had verwacht, maar toch een leuke show. Het meisje links op het podium mocht wel wat meer Vlaamse frieten eten/pintjes drinken. Daarna snel weer terug naar de zaal voor A Brand. Deze heren kwamen in stijl en al snel werd duidelijk dat zij met recht de afsluiters van de avond waren. Allemaal op een rijtje (inclusief drummer), strak spelen met zelfs nog een enkele ingestudeerde head-move, just another day at the office voor A Brand. Met een paar covers op zak van LCD Soundsystem en AC/DC wordt al snel duidelijk hoe breed de muzikale grens van deze band zich spreidt: van hardrock naar electro en weer heel snel terug.



De vrijdag heb ik om praktische redenen geskipt, maar op zaterdag was ik wel in Antwerpen dus het Belgische gevoel bleef gehandhaafd. Die avond viel ik binnen toen The Hong Kong Dong aan hun laatste nummers bezig waren. Maar een beetje meegepikt dus, maar zeer amusant! Amusant was het zeker ook bij Vermin Twins. Een soort gekke soundmixshow met verkleedpartijen, vuurwerk en af en toe een gastoptreden van ene Chuckie. Bangelijk! Pas écht feest werd het bij The Subs. Amai, deze gasten weten hoe ze een zaal op stelten moeten zetten. Helaas was hun show al snel voorbij en mocht dj Jules X nog wat plaatjes draaien om het publiek te vermaken.

Op zondagmiddag was het fijn bijkomen met de zoete liedjes van Tom Pintens. Begeleid door Stijn Cole van Off The Record was het geen standaard zondagmiddag-akoestischgitaartjehier-gevoeligliedjedaar-show, en werd ik zeer positief verrast, terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo van Nederlandstalige muziek houd. Daarna zou eigenlijk Tim Vanhamel op het programma staan, maar die was 'ziek'. Tot mijn grote spijt, want ik ben stiekem een beetje verliefd om Tim Vanhamel, maar allez. Mezz had in Ruben Block een meer dan waardige vervanger gevonden, zo bleek. De voorman van Triggerfinger was wèl echt ziek, maar stond toch op het Bredase podium. In Mezz spelen is toch altijd een beetje zoals vakantie, sprak hij. Met zijn drie dames (gitaren) wist hij het met zijn charisma voor elkaar te krijgen om het meestal nogal luidruchtige publiek stil te krijgen met een mix van eigen solo nummers, liedjes van zijn band en een aantal covers. Knap. Al met al een zeer fijne eerste editie van dit festival, volgend jaar graag weer!

3. 4.

Woensdag was het niet alleen voor sommigen al Koninginnenacht, er was ook in feestje in Paradiso want de Yeah Yeah Yeahs stonden op het podium. Met héél veel glitters en een gigantisch op de zaal toeziend opblaasoog, wisten Karen O. en haar mannen een zeer fijne show neer te zetten waarbij een glansrol was weggelegd voor het hun nieuwe album, It's Blitz!. Met haar uitgebreide garderobe (er kwamen o.a. een kleurrijke kimono, een nekhangsel met goudkleurige glanzende bollen, een glittersjaal, een studded leren jack met 'K.O.' op de rug en een lichtgevend masker voorbij) en een kanonlading aan rode Y's van glanspapier trokken de New Yorkers alles uit de kast om het publiek te vermaken, en met succes. Maar ook ingetogen kwamen ze goed uit de verf, zoals bewezen werd bij Skeleton en de klassieker Maps (kippenvel! ook mooi zachtjes meegezongen door het publiek). Alleen een beetje jammer van dat dooie voorprogramma, HTRK.



Een dag later was ik weer in Paradiso te vinden voor London Calling. Eigenlijk was ik van plan om na 6 keer achtereen eens een editie over te slaan, maar door alleen deze dag te gaan had ik een mooi compromis gesloten, vond ik zelf. Helaas was het de zwakste dag in London Calling-geschiedenis die ik heb meegemaakt. Het begon met Two Door Cinema Club, hun niet al te originele band naam (wie vormt er geen clubje dezer dagen?) werd weerspiegeld in hun ietwat afgekauwde indie met electro-invloeden. Ik ben groot fan van onconventionele bandopstellingen, maar een drummer had dit drietal toch wat meer pit gegeven. Doordat er dit keer geen scherm in de grote zaal was waarop je de optredens vanuit de kleine zaal kon zien, was het veel heen en weer lopen. Het was gelukkig niet zo druk als gewoonlijk, dus het was ook goed te doen.

5. 6.

Tijdens Lowline heb ik een dutje gedaan op het balkon. Yawn. Even later werd ik trouwens weer goed wakker bij Pulled Apart By Horses, die eruit zagen alsof een takkeherrie maken en dat ook deden. Maar wel goed! De zanger kwam gezellig met microfoon en al in het publiek staan. De Golden Silvers stonden in de grote zaal, ze waren wel okee. Terug in de kleine zaal zagen we Stricken City. Een groepje met een zangeres met model-achtige looks (lang rommelig haar, messcherpe kaaklijn) en een handvol geinige liedjes, maar het werd nergens echt spectaculair. The Airborne Toxic Event zijn niet Brits, maar komen uit L.A. en zo klonken ze ook wel een beetje: groots, niet echt opvallend of vernieuwend, maar wel verzorgd. In de kleine zaal stond daarna Fight Like Apes. Niet alleen delen zij een gewelddadige naam met dieren erin met Pulled Apart By Horses, ook hun geluid komt overeen: hard! Er werd zelfs geheadbangd, jawel. Ik was benieuwd hoe Filthy Dukes hun live show zouden aanpakken, aangezien hun album barst van de collabs. Zo komen er onder meer Samuel Dust van Late Of The Pier en Orlando Weeks van The Maccabees, beiden LC-favorieten, voorbij. Het antwoord was al snel duidelijk: ze zingen het gewoon lekker zelf. We zaten op het balkon dus ik kreeg niet veel mee van de vibes op de vloer maar er werd volop gedanst. Prima show. Als laatste alweer zagen we James Yuill. Hij wordt veelal geïntroduceerd als iemand die akoestische nummers begeleid met electronica, maar live bleek het (in ieder geval de eerste paar nummers) andersom te zijn. Beetje jammer, want na HTRK en 2DCC was ik de drumcomputers eigenlijk wel al beu. We moesten ook al snel weg, want ondanks dat het Koninginnedag was, reden er geen nachtbussen. Als het goed is hebben we niet veel meer gemist, Delphic had ik al gezien (eerder dit jaar in het voorprogramma van Bloc Party), Erol Alkan was niet meer gekomen en Miss Kittin, och, daar kan ik wel mee leven.

7. 8.

Pukkelpop is mijn favoriete zomerfestival. Dit jaar moet ik het helaas aan me voorbij laten gaan omdat ik dan op vakantie ben, maar niet getreurd, er is Polsslag! Je hoeft er zelfs niet eens een tent voor mee te slepen en er zijn èchte wc's. Hoera! Bij binnenkomst stonden we al direct in een van de zalen waar de Noisettes net begonnen spelen waren. Na de noodzakelijke voorbereidingen (kluisje, pardon, locker zoeken, drink- en eetbonnen en een plasbandje (!) aanschaffen) kwamen we snel terug om hier iets van mee te pikken. Het was alweer de vierde keer dat ik ze mocht aanschouwen. Het nieuwe album, Wild Young Hearts had (en heb) ik nog niet gehoord, maar de nieuwe nummers klonken goed en ze leken het goed naar hun zin te hebben. Ik was bijna vergeten hoe sympathiek deze band is. Nog zo'n band in de categorie 'Al veel te vaak gezien' zijn The Rakes. Helaas vind ik het sympathieke er bij hen een beetje vanaf gegaan. Alsof ze een karikatuur van zichzelf zijn geworden. Jammer, want hun eerste album was toch een klein pareltje. Nadat we net binnen waren in de dance hall bij Birdy Nam Nam, waren zij al klaar met hun set. Toch maar weer terug naar de marquee, waar The Von Bondies gereed stonden. Kun je iets van vier/vijf jaar geleden jeugdsentiment noemen? Want wat heb ik toch veel geluisterd naar Pawn Shoppe Heart. De nummers die ze daarvan speelden waren dan ook favoriet, maar ook de nieuwe kwamen goed uit de verf. Ik kreeg er zin van om weer gitaar te gaan spelen. Over naar de club voor Fever Ray. Dat Karin Dreijer Andersson een aparte dame is, wist u al. Met Fever Ray zette zij een bloedstollend optreden weg, compleet met veel rook, (prachtige) lasers en wacky outfits. Een waar hoogtepunt.



Na Fever Ray gingen we naar de marquee waar de Yeah Yeah Yeahs zouden staan. We hadden wel meegekregen dat zij van plaats geruild hadden met Peter Doherty, maar helaas niet dat de tijden daarmee ook veranderd waren, met als gevolg dat we bijna een half uur voor niks hebben staan wachten. Oh well. Het optreden was grotendeels te vergelijken met dat van woensdag (nog steeds erg goed dus), hoewel Karen nu wel een ander speelpakje aan had. Hetzelfde tafereel speelde zich af bij De Jeugd van Tegenwoordig: te lang wachten omdat we niet wisten dat het later begon. Het was ontzettend druk in de club maar we stonden er goed met een drankje links en... etc. Uiteindelijk barstte het feest los: de Damsko's vroegen om liefde en kregen die ruimschoots van het Vlaamse publiek. Goed om te weten dat er weer een Nederlandse act is die het goed doet op de Belgische festivals en dus geen afzeikerige introductie in de Humo-boekjes behoeft (denk aan Kane en Within Temptation).

9. 10.

Dames en heren: Peter Doherty is gearriveerd. Om de één of andere reden had ik hem met band verwacht, maar hij stond echt slechts gewapend met zijn gitaar en een bijzettafeltje met union jack en de nodige hard liquor op het podium. Ik heb hem nooit met The Libertines gezien, maar in deze vorm vind ik hem het best tot zijn recht komen: als een troubadour die hartstochtelijk zijn liedjes speelt. Zijn show was een ware natte droom voor de Pete-aanhangers, want hij speelde een bonte verzameling van solo nummers, Libertines en Babyshambles liedjes en obscure tracks die ergens over het internet zwerven. Echt moederziel alleen was overigens hij niet, tijdens een liedje werd hij bijgestaan door twee danseressen (!). Jawel, daadwerkelijk komen opdagen bij een optreden én ballet op het podium, onze Pete wordt zo nog de ideale schoonzoon.



Toen viel er een groot gat in het programma, omdat we druk waren met iemand van onze groep te zoeken die wel een telefoon op zak had, maar waar niemand het nummer van had. Eenmaal herenigd steeg de euforie tot een hoogtepunt bij Tiga, een mooie afsluiter van de avond (nacht, inmiddels). Alleen jammer dat van petje.

Foto index:
1. The Sedan Vault, foto door Martijn Stadhouders, 3VOOR12/Breda.
2. Vermin Twins, foto door Edwin van de Rijke, Oor.nl.
3 & 4. Yeah Yeah Yeahs, door mij.
5. Pulled Apart By Horses, door mij.
6. Stricken City, foto door Niels Vinck, KindaMuzik
7. Noisettes, foto door Jan Van den Bulck, Flickr
8. Fever Ray, foto door Rien Geypen, Polsslag Flickr
9. Peter Doherty, foto door Jan Van den Bulck, Flickr.
10. Tiga, foto door Joris Bulckens-Jokko, Flickr
Alle video's door mij.