On sale today: H&M's new Fashion Against Aids collection. For the second year in a row, this time with designs by Katy Perry, Róisín Murphy, N.E.R.D., Estelle, Yoko Ono, Dita Von Teese, Cyndi Lauper, Yelle, Robyn, Dangerous Muse, Katharine Hamnett (again) and (yes) Tokio Hotel (who are probably responsible for the spread of most STD's around Western Europe, but hey). 25% of the sales price from each garment sold this year will go to projects around the world carried out by DAA, YouthAIDS, United Nations Population Fund (UNFPA) and MTV’s Staying Alive Foundation. Although H&M managed to get a fair amount of decent pop belles to draw, I'm not particularly overwhelmed by this year's designs, but the good cause makes it worth while. Spread some love, buy a shirt!
Have I told you that elephants are my favourite animals? The Antwerp Zoo has something really cool: a website entirely dedicated to Phyo Phyo, their knocked up elephant. You can sign up for e-mail or text alerts when the elephant goes into labour, and guess what? I just got an e-mail that it has begun! You can watch the delivery live online or on the big screens outside the zoo. Apparently they can't handle all the traffic and the webcam's already down. Ain't that amazing?
Drukke tijden op concertgebied! Vorig weekend was de eerste editie van het Ik Zie U Graag festival in Mezz in Breda, afgelopen woensdag stonden de Yeah Yeah Yeahs in Paradiso, daarna was het London Calling en afgelopen zaterdag Polsslag, in de Grenslandhallen in Hasselt. Een impressie van een volle week.
1. 2.
Ik Zie U Graag begon op donderdag met The Sedan Vault. Een groep uit de buurt van Brussel, die een duistere sfeer neerzette met haar postrock, veel rook en videobeelden van Russisch verkeer. Ze deden me al snel denken aan The Mars Volta, iets minder geflipt en minder geniaal, maar toch zeker nog heel goed. Barbie Bangkok speelde in het café. Iets minder vrolijk en swingend dan ik had verwacht, maar toch een leuke show. Het meisje links op het podium mocht wel wat meer Vlaamse frieten eten/pintjes drinken. Daarna snel weer terug naar de zaal voor A Brand. Deze heren kwamen in stijl en al snel werd duidelijk dat zij met recht de afsluiters van de avond waren. Allemaal op een rijtje (inclusief drummer), strak spelen met zelfs nog een enkele ingestudeerde head-move, just another day at the office voor A Brand. Met een paar covers op zak van LCD Soundsystem en AC/DC wordt al snel duidelijk hoe breed de muzikale grens van deze band zich spreidt: van hardrock naar electro en weer heel snel terug.
De vrijdag heb ik om praktische redenen geskipt, maar op zaterdag was ik wel in Antwerpen dus het Belgische gevoel bleef gehandhaafd. Die avond viel ik binnen toen The Hong Kong Dong aan hun laatste nummers bezig waren. Maar een beetje meegepikt dus, maar zeer amusant! Amusant was het zeker ook bij Vermin Twins. Een soort gekke soundmixshow met verkleedpartijen, vuurwerk en af en toe een gastoptreden van ene Chuckie. Bangelijk! Pas écht feest werd het bij The Subs. Amai, deze gasten weten hoe ze een zaal op stelten moeten zetten. Helaas was hun show al snel voorbij en mocht dj Jules X nog wat plaatjes draaien om het publiek te vermaken.
Op zondagmiddag was het fijn bijkomen met de zoete liedjes van Tom Pintens. Begeleid door Stijn Cole van Off The Record was het geen standaard zondagmiddag-akoestischgitaartjehier-gevoeligliedjedaar-show, en werd ik zeer positief verrast, terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo van Nederlandstalige muziek houd. Daarna zou eigenlijk Tim Vanhamel op het programma staan, maar die was 'ziek'. Tot mijn grote spijt, want ik ben stiekem een beetje verliefd om Tim Vanhamel, maar allez. Mezz had in Ruben Block een meer dan waardige vervanger gevonden, zo bleek. De voorman van Triggerfinger was wèl echt ziek, maar stond toch op het Bredase podium. In Mezz spelen is toch altijd een beetje zoals vakantie, sprak hij. Met zijn drie dames (gitaren) wist hij het met zijn charisma voor elkaar te krijgen om het meestal nogal luidruchtige publiek stil te krijgen met een mix van eigen solo nummers, liedjes van zijn band en een aantal covers. Knap. Al met al een zeer fijne eerste editie van dit festival, volgend jaar graag weer!
3. 4.
Woensdag was het niet alleen voor sommigen al Koninginnenacht, er was ook in feestje in Paradiso want de Yeah Yeah Yeahs stonden op het podium. Met héél veel glitters en een gigantisch op de zaal toeziend opblaasoog, wisten Karen O. en haar mannen een zeer fijne show neer te zetten waarbij een glansrol was weggelegd voor het hun nieuwe album, It's Blitz!. Met haar uitgebreide garderobe (er kwamen o.a. een kleurrijke kimono, een nekhangsel met goudkleurige glanzende bollen, een glittersjaal, een studded leren jack met 'K.O.' op de rug en een lichtgevend masker voorbij) en een kanonlading aan rode Y's van glanspapier trokken de New Yorkers alles uit de kast om het publiek te vermaken, en met succes. Maar ook ingetogen kwamen ze goed uit de verf, zoals bewezen werd bij Skeleton en de klassieker Maps (kippenvel! ook mooi zachtjes meegezongen door het publiek). Alleen een beetje jammer van dat dooie voorprogramma, HTRK.
Een dag later was ik weer in Paradiso te vinden voor London Calling. Eigenlijk was ik van plan om na 6 keer achtereen eens een editie over te slaan, maar door alleen deze dag te gaan had ik een mooi compromis gesloten, vond ik zelf. Helaas was het de zwakste dag in London Calling-geschiedenis die ik heb meegemaakt. Het begon met Two Door Cinema Club, hun niet al te originele band naam (wie vormt er geen clubje dezer dagen?) werd weerspiegeld in hun ietwat afgekauwde indie met electro-invloeden. Ik ben groot fan van onconventionele bandopstellingen, maar een drummer had dit drietal toch wat meer pit gegeven. Doordat er dit keer geen scherm in de grote zaal was waarop je de optredens vanuit de kleine zaal kon zien, was het veel heen en weer lopen. Het was gelukkig niet zo druk als gewoonlijk, dus het was ook goed te doen.
5. 6.
Tijdens Lowline heb ik een dutje gedaan op het balkon. Yawn. Even later werd ik trouwens weer goed wakker bij Pulled Apart By Horses, die eruit zagen alsof een takkeherrie maken en dat ook deden. Maar wel goed! De zanger kwam gezellig met microfoon en al in het publiek staan. De Golden Silvers stonden in de grote zaal, ze waren wel okee. Terug in de kleine zaal zagen we Stricken City. Een groepje met een zangeres met model-achtige looks (lang rommelig haar, messcherpe kaaklijn) en een handvol geinige liedjes, maar het werd nergens echt spectaculair. The Airborne Toxic Event zijn niet Brits, maar komen uit L.A. en zo klonken ze ook wel een beetje: groots, niet echt opvallend of vernieuwend, maar wel verzorgd. In de kleine zaal stond daarna Fight Like Apes. Niet alleen delen zij een gewelddadige naam met dieren erin met Pulled Apart By Horses, ook hun geluid komt overeen: hard! Er werd zelfs geheadbangd, jawel. Ik was benieuwd hoe Filthy Dukes hun live show zouden aanpakken, aangezien hun album barst van de collabs. Zo komen er onder meer Samuel Dust van Late Of The Pier en Orlando Weeks van The Maccabees, beiden LC-favorieten, voorbij. Het antwoord was al snel duidelijk: ze zingen het gewoon lekker zelf. We zaten op het balkon dus ik kreeg niet veel mee van de vibes op de vloer maar er werd volop gedanst. Prima show. Als laatste alweer zagen we James Yuill. Hij wordt veelal geïntroduceerd als iemand die akoestische nummers begeleid met electronica, maar live bleek het (in ieder geval de eerste paar nummers) andersom te zijn. Beetje jammer, want na HTRK en 2DCC was ik de drumcomputers eigenlijk wel al beu. We moesten ook al snel weg, want ondanks dat het Koninginnedag was, reden er geen nachtbussen. Als het goed is hebben we niet veel meer gemist, Delphic had ik al gezien (eerder dit jaar in het voorprogramma van Bloc Party), Erol Alkan was niet meer gekomen en Miss Kittin, och, daar kan ik wel mee leven.
7. 8.
Pukkelpop is mijn favoriete zomerfestival. Dit jaar moet ik het helaas aan me voorbij laten gaan omdat ik dan op vakantie ben, maar niet getreurd, er is Polsslag! Je hoeft er zelfs niet eens een tent voor mee te slepen en er zijn èchte wc's. Hoera! Bij binnenkomst stonden we al direct in een van de zalen waar de Noisettes net begonnen spelen waren. Na de noodzakelijke voorbereidingen (kluisje, pardon, locker zoeken, drink- en eetbonnen en een plasbandje (!) aanschaffen) kwamen we snel terug om hier iets van mee te pikken. Het was alweer de vierde keer dat ik ze mocht aanschouwen. Het nieuwe album, Wild Young Hearts had (en heb) ik nog niet gehoord, maar de nieuwe nummers klonken goed en ze leken het goed naar hun zin te hebben. Ik was bijna vergeten hoe sympathiek deze band is. Nog zo'n band in de categorie 'Al veel te vaak gezien' zijn The Rakes. Helaas vind ik het sympathieke er bij hen een beetje vanaf gegaan. Alsof ze een karikatuur van zichzelf zijn geworden. Jammer, want hun eerste album was toch een klein pareltje. Nadat we net binnen waren in de dance hall bij Birdy Nam Nam, waren zij al klaar met hun set. Toch maar weer terug naar de marquee, waar The Von Bondies gereed stonden. Kun je iets van vier/vijf jaar geleden jeugdsentiment noemen? Want wat heb ik toch veel geluisterd naar Pawn Shoppe Heart. De nummers die ze daarvan speelden waren dan ook favoriet, maar ook de nieuwe kwamen goed uit de verf. Ik kreeg er zin van om weer gitaar te gaan spelen. Over naar de club voor Fever Ray. Dat Karin Dreijer Andersson een aparte dame is, wist u al. Met Fever Ray zette zij een bloedstollend optreden weg, compleet met veel rook, (prachtige) lasers en wacky outfits. Een waar hoogtepunt.
Na Fever Ray gingen we naar de marquee waar de Yeah Yeah Yeahs zouden staan. We hadden wel meegekregen dat zij van plaats geruild hadden met Peter Doherty, maar helaas niet dat de tijden daarmee ook veranderd waren, met als gevolg dat we bijna een half uur voor niks hebben staan wachten. Oh well. Het optreden was grotendeels te vergelijken met dat van woensdag (nog steeds erg goed dus), hoewel Karen nu wel een ander speelpakje aan had. Hetzelfde tafereel speelde zich af bij De Jeugd van Tegenwoordig: te lang wachten omdat we niet wisten dat het later begon. Het was ontzettend druk in de club maar we stonden er goed met een drankje links en... etc. Uiteindelijk barstte het feest los: de Damsko's vroegen om liefde en kregen die ruimschoots van het Vlaamse publiek. Goed om te weten dat er weer een Nederlandse act is die het goed doet op de Belgische festivals en dus geen afzeikerige introductie in de Humo-boekjes behoeft (denk aan Kane en Within Temptation).
9. 10.
Dames en heren: Peter Doherty is gearriveerd. Om de één of andere reden had ik hem met band verwacht, maar hij stond echt slechts gewapend met zijn gitaar en een bijzettafeltje met union jack en de nodige hard liquor op het podium. Ik heb hem nooit met The Libertines gezien, maar in deze vorm vind ik hem het best tot zijn recht komen: als een troubadour die hartstochtelijk zijn liedjes speelt. Zijn show was een ware natte droom voor de Pete-aanhangers, want hij speelde een bonte verzameling van solo nummers, Libertines en Babyshambles liedjes en obscure tracks die ergens over het internet zwerven. Echt moederziel alleen was overigens hij niet, tijdens een liedje werd hij bijgestaan door twee danseressen (!). Jawel, daadwerkelijk komen opdagen bij een optreden én ballet op het podium, onze Pete wordt zo nog de ideale schoonzoon.
Toen viel er een groot gat in het programma, omdat we druk waren met iemand van onze groep te zoeken die wel een telefoon op zak had, maar waar niemand het nummer van had. Eenmaal herenigd steeg de euforie tot een hoogtepunt bij Tiga, een mooie afsluiter van de avond (nacht, inmiddels). Alleen jammer dat van petje.
Foto index:
1. The Sedan Vault, foto door Martijn Stadhouders, 3VOOR12/Breda.
2. Vermin Twins, foto door Edwin van de Rijke, Oor.nl.
3 & 4. Yeah Yeah Yeahs, door mij.
5. Pulled Apart By Horses, door mij.
6. Stricken City, foto door Niels Vinck, KindaMuzik
7. Noisettes, foto door Jan Van den Bulck, Flickr
8. Fever Ray, foto door Rien Geypen, Polsslag Flickr
9. Peter Doherty, foto door Jan Van den Bulck, Flickr.
10. Tiga, foto door Joris Bulckens-Jokko, Flickr
Alle video's door mij.
2.
4.
6.
8.
10.