Yes, it's the ending of the year and even of the decade. I respect those who are able to make an entire "best of the Noughties"-list... (btw, am I the only one who hadn't heard that word until December 2009?) Because I really couldn't do that. This decade has shaped me in such a drastic way as a music lover and as a person in general, there's no way I could wrap it up in a simple Top 10 or something. I mean, I was 13 at the change of the millenium and now I am 23. There's been top 40-pop shit, pop rock, some goth, nu-metal, punk rock, hiphop, electro, reggae, grunge, even a brief emo-phaze... You probably get my point. What I can do, is reflect on the year that just passed!
ALBUM TOP 50
1. Fever Ray - Fever Ray
Mmm, such an amazing and brilliant album. I really took me some time to get used to her sound, but Fever Ray managed to grab me by the throat with this one.
2. Animal Collective - Merriweather Post Pavilion
Full of great songs such as My Girls, Lion in a Coma and Brothersport.
3. Grizzly Bear - Veckatimest
Brilliant, yet subtle compositions. Two Weeks must've been the most perfect single of '09...
4. Phoenix - Wolfgang Amadeus Phoenix
... or is it Lisztomania? Phoenix managed to keep me interested for quite a few years now, but this album finally got them the attention they deserve.
5. Gossip - Music For Men
This album has so much energy wrapped into perfect pop gems. Because of all the media attention you might forget that Beth Ditto is not only a truly inspirational person, but also a great singer.
6. The Hickey Underworld - The Hickey Underworld
Surprisingly good debut album of this Antwerp quartet.
7. Yeah Yeah Yeahs - It's Blitz!
Not as edgy as their previous work, but still highly enjoyable.
8. HEALTH - Get Color
About 30 minutes of loud, way too loud brilliance.
9. Absynthe Minded - Absynthe Minded
Yes, it was a great year for Belgian music.
10. The xx - The xx
Because how could it not be in the top 10?
11. Mumford & Sons - Sigh No More
12. Metric - Fantasies
13. The Bony King of Nowhere - Alas My Love
14. The Thermals - Now We Can See
15. Girls - Album
16. Isbells - Isbells
17. John Frusciante - The Empyrian
18. Julian Plenti - Julian Plenti Is... Skyscraper
19. Julian Casablancas - Phrazes for the Young
20. Das Pop - Das Pop
21. The Raveonettes - In and Out of Control
22. Jamie T - Kings and Queens
23. Ghinzu - Mirror Mirror
24. Noisettes - Wild Young Hearts
25. The Whitest Boy Alive - Rules
26. Regina Spektor - Far
27. The Maccabees - Wall of Arms
28. Emilíana Torrini - Me and Armini
29. Nouvelle Vague - 3
30. Fanfarlo - Reservoir
31. Florence and the Machine - Lungs
32. The Pains of Being Pure at Heart - The Pains of Being Pure at Heart
33. Mos Def - The Ecstatic
34. Arctic Monkeys - Humbug
35. Dirty Projectors - Bitte Orca
36. Jiggy Djé - De Ark de Triomf
37. Röyksopp - Junior
38. Spinnerette - Spinnerette
39. N.A.S.A. - The Spirit of Apollo
40. Dananananaykroyd - Hey Everyone!
41. Camera Obscura - My Maudlin Career
42. Simian Mobile Disco - Temporary Pleasure
43. Karen O and the Kids - Where The Wild Things Are OST
44. Kings of Convenience - Declaration of Dependence
45. Jay-Z - The Blueprint 3
46. Little Dragon - Machine Dreams
47. Silversun Pickups - Swoon
48. Howling Bells - Radio Wars
49. White Rabbits - It's Frightening
50. Tiga - Ciao
Yes, but no:
La Roux - La Roux
Yes, she produced a bunch of more than decent and highly addictive singles, but she also goes down in history as one of the most annoying personalities of the year, in my opinion. The voice! The face! Aargh!
Passion Pit - Manners The Reeling is an amazing song, but the rest of the album fairly disappointed me. A bit too soft, although their live show at Melt was a lot edgier than the album.
GIG TOP 10
1. Florence and the Machine, Melkweg, Amsterdam (NL)
2. Gossip, Melt Festival (D)
3. Grizzly Bear, Melkweg, Amsterdam (NL)
4. Yeah Yeah Yeahs, Paradiso, Amsterdam (NL)
you know it's been a good show when someone faints afterwards ;)
5. Fever Ray, Polsslag Festival (B)
6. Beirut, Paradiso, Amsterdam (NL)
7. Kings of Convenience, Paradiso, Amsterdam (NL)
8. Das Pop, Mezz, Breda (NL)
9. Noisettes, Melkweg, Amsterdam (NL)
10. White Rabbits, Paradiso, Amsterdam (NL)
BEST MOVIES
I really liked Inglourious Basterds and De Helaasheid der Dingen. This year I really started getting into Belgian cinema, but most of the films I saw were released before 2009... Public Enemies was also enjoyable. My expections were really high for (500) Days of Summer, but the ending really disappointed me. Harry Potter and the Half-Blood Prince was also a bit disappointing, He's Really Just Not That Into You was pretty terrible. There are still quite a few movies I have yet to see, such as Antichrist, Up or New York, I Love You. And Where The Wild Are too, of course, but that hasn't even been released in NL yet.
BEST BOOK
Like in 2008, I don't think I've read one book that came out this year. I re-read Microserfs by Douglas Coupland, spent about 7 months getting through Naomi Klein's No Logo, which was very interesting but a bit heavy before bedtime or on the beach. Other books I read were A Disorder Peculiar to the Country by Ken Kalfus and Then We Came to the End by Joshua Ferris, both entertaining and somewhat funny, but not brilliant. A few weeks ago I started reading A Fraction of the Whole by Steve Tolz, so far I really like it. Oh and I got Eating Animals by Jonathan Safron Foer for Sinterklaas, that'll be my next read.
ALBUM COVER
Little Dragon - Machine Dreams:
So predictable, I like anything with lots of colour and detail
I also really liked the cover art of Bitte Orca by Dirty Projectors, Tonight by Franz Ferdinand, Further Complications by Jarvis Cocker and Grrr.. by Bishop Allen. Definitely NOT memorable for their design: My Maudlin Career by Camera Obscura (the font!) and Junior by Röyksopp.
Delicate, lovely tunes to crawl underneath the blankets to under these snowy circumstances: Isbells. Yet another pearl from the fields of Belgium (Leuven to be more precise), Isbells is singer/songwriter Gaëtan Vandewoude. He played in bands such as Soon and Ellroy (yeah, never heard of them either) and is now taking the solo route. His music is often compared to Bon Iver and Fleet Foxes, which makes sense because of the high-pitched vocals and the singing in parts, but his music is a lot less complex than the above mentioned artists. This might make Isbells a shortlived hype, but so far I've played his album to pieces on my iPod.
Een beetje oud nieuws, maar een aantal weken geleden schreef ik een review over het concert van C-Mon & Kypski op 4 december jl. in Mezz, Breda voor 3VOOR12/Breda.
Sinterklaas-voorpret met zoete traktaties in Mezz. Met de nieuwe plaat ‘We Are Square’ op zak komt C-Mon & Kypski de laatste keer hun set testen voordat ze in de Heineken Music Hall staan met Kyteman. En dat belooft veel goeds.
SKIP & DIE
De avond wordt geopend door Skip & Die. Dit duo bestaat uit Jori Colligon (tevens C-Mon & Kypski) en de Zuid-Afrikaanse Catarina Aimee Dahms, die we dan weer kennen van Shane Shu. De formule is vrij simpel: elektronisch geweld, hier en daar een trommel en vrouwelijke raps en Skip & Die doet op papier denken aan M.I.A. of Amanda Blank. Live blijkt het juist meer te neigen naar de baile funk van Bonde do Rolê. Het niveau ‘hobbyproject’ overstijgt het nergens, maar het is een geinige opening van de avond. Bonuspunten voor de aankleding, visuals en Catarina’s glitterjurkje.
C-MON & KYPSKI
De show van C-Mon & Kypski gaat van start met een druk op de rode knop, die door een mysterieus figuur in zwart pak met lichtgevende banen wordt aangereikt aan het publiek. Voor C-Mon & Kypski is het optreden in Mezz een generale repetitie voor hun show met Kyteman in de Heineken Music Hall, die volgende week zal plaatsvinden. En we kunnen al zeggen: dat belooft veel goeds in de bierhal.
Zo terughoudend als de zaal tijdens Skip & Die was, zo uitbundig wordt het tijdens de hoofdact. Al vanaf het eerste nummer zit er sfeer er goed in en eet het publiek uit C-Mon & Kypski’s hand. Er wordt geklapt, meegezongen, er ontstaat een mosh pit en later zelfs een heuse polonaise. ‘We Are Square’, het nieuwste album van de band staat deze avond centraal. Hoewel deze plaat slechts enkele maanden geleden verscheen, worden ook de nieuwe nummers goed opgepikt. De band lijkt uitstekend in vorm en heeft er zelf ook plezier in, wat aanstekelijk werkt.
Minpunt is dat de show halverwege wat inzakt, mede omdat publieksfavorieten als ‘Bumpy Road’ en ‘Make My Day’ al vroeg gespeeld worden. Hiervoor haalt de band nog enkele trucjes uit de kast: zesvoudig scratchkampioen Kypski komt van achter de drums vandaan om zijn kunsten te vertonen, terwijl de andere drie bandleden hem vocaal aanvullen. “Burning… hot!”. Tijdens het nummer ‘Bomba’ komt Catarina van Skip & Die een mopje mee rappen en wordt de eerste helft van de set besloten. De uitgerekte toegift verzandt in Balkan Beats-achtige toestanden, wat het publiek overigens niet deert. Hoewel zij zich prima amuseren, mag het duidelijk zijn: deze band verdient een groter publiek dan de matig gevulde Mezz op deze vrijdagavond. Ten slotte nog een compliment voor Kyteman: als je dìt in de voorprogramma hebt staan dan heb je het erg goed voor elkaar.
Gezien: Skip & Die en C-Mon & Kypski. Mezz, vrijdag 4 december 2009.
A little mix I made in 2007 to celebrate Halloween:
Tracklisting:
1. Late Of The Pier - White Snake
2. Black Wire - See The Blood
3. Yeah Yeah Yeahs - Graveyard
4. The Libertines - Horrorshow
5. Isobel Campbell & Mark Lanegan - The False Husband
6. The Horrors - Death At The Chapel
7. Liars - Grown Men Don't Fall In The River Just Like That
8. Pixies - There Goes My Gun
9. Fear Of Flying (White Lies) - Shadows
10. Boys Of Brazil - Something Was Wrong
11. Lupen Crook - Halloween
12. Neils Children - How Does It Feel Now You're On Your Own
13. Sonic Youth - Hallowe'en
14. Ox. Eagle. Lion. Man. - A Recipe For Disaster
15. Controller.Controller - Poison/Safe
16. Patrick Wolf - Underworld
17. Television - See No Evil
18. Theoretical Girl - Red Mist
19. Interpol - Cutthroat
20. The Duke Spirit - Dark Is Light Enough
21. The Victorian English Gentlemens Club - Cannonball
22. Final Fantasy - Flare Gun
23. The Violets - Hard Hammer
American kids, that is. According to IMDB us Dutchies have to wait another three months until January 14th. I thought Belgium got it in October as well, but apparently that isn't until December 23rd either...
But! To keep our impatient souls occupied, there's always New York, I Love You in the meantime! Opens October 29th.
Afgelopen zondag nog aan de picknicktafel bij Ivo en mij tijdens mijn eerste interview ooit, gisteren bij Matthijs in De Wereld Draait Door: Jasper Erkens.
Let vooral ook even op het bordje in het publiek op Werchter op 1:02. Ik heb het ventje toevallig twee keer kort achter elkaar zien optreden waar ook wat eyebrow-raising spandoeken en borden voorbijkwamen, maar dan toch nog altijd wat cryptisch: "Een leven zonder Jasper = een leven zonder sex" en "Erkens Jeanet". Deze is toch weer een stuk minder subtiel...
Tipje: morgen kun je voor gratis naar Girls en Swanton Bombs in Rotown, als je er zelf eentje bent (een meisje dan). Wat moet je doen? Stuur een mail met onderwerp 'GIRLS' naar prijsvraag@rotown.nl en ontvang één gratis entreebewijs. De mannen mogen mee voor het luttele bedrag van 7 euro.
Nog steeds niet overtuigd? Bekijk dan hun onwijs leuke video'tje bij Lust for Life (geen Iggy Pop cover):
Once a year, the former minegrounds of Ferropolis, Germany tranform into a world of sound and vision, when the annual Melt! Festival takes place. My friend Eva and I went there for the first time this year, and it was really nice!
3. 4.
On Friday, the first band we saw were Cold War Kids. I love them, last year at Pukkelpop I saw them for the first time. They played the main stage there, but that was just one size too big, plus the wrong timing (in the middle of the afternoon) really didn't help either. Now, they definitely made up for it, people were actually running towards the stage to see them play. Foals cancelled, apparently because of some mysterious illness, so Klaxons were on next. The atmosphere was really good, although the band were kind of distant, not really seeming to enjoy it. They played quite a number of new songs: more Golden Skans, less Magick.
5. 6.
I will never forget the first time I saw Gossip, at the Metropolis Festival in Rotterdam in 2006. It was over 30 degrees outside, Beth was wearing a shiny purple bathing suit and blowing everyone off their flipflops. This time she wore some more decent clothing (just a little), but the band still very convincing. Playing a lot of songs off their newest album Music For Men, Queen Beth and her posse made the entire tent go crazy. Definitely one of the highlights of the weekend.
I listened to Junior, the last Röyksopp record a lot, and I loved it. Live, they didn't really live up to my expectations. Their show was quite boring, even though they put a big effort in it with a bass player and a guest vocalist. Fortunately, their poor performance gave us the chance to sneak out and go see Metronomy, who played simultaneously. But we were disappointed to see they weren't there! Bodi Bill, Germany's electropop sweethearts were still playing and after that, Crystal Castles took the stage. According to a Melt Tweet, Metronomy "fucked up their travel". Bummer! We watched some Crystal Castles anyway, and even though I'd never seen them before, it felt a bit like 'been there, done that'. New album, plz.
Simian Mobile Disco made up all of it, putting on a fresh show, which we danced to in the rain. Their new single Audacity of Huge became one of the anthems of the weekend.
Saturday started late, after we spent half an hour queuing at the cash machine for no reason (foreign cards didn't work). The Whitest Boy Alive brought instant bliss to the rather drizzly day. For some reason, I though Erlend Øye would be shy, but in fact he was a strong, confident performer. Can't wait to see him with Kings of Convenience in October.
As you can see, they had really cool visuals and they played a brilliant cover of Show Me Love by Robin S. Just pure bliss! The visuals also did amazing work during the show of Animal Collective. They played a blend of songs off Merriweather Post Pavillion and older stuff. Guided by the huge screens behind them, the visual picture finally did justice to their bigger-than-life sound.
7. 8.
After Animal Collective, we went to the Gemini stage and saw a bit of !!!, which sounded very solid and danceable! We couldn't stay long though, since we wanted to get some good spots for Phoenix, who put on a very good show. They had the most energetic drummer, and basically the entire band put effort into putting up a great performance. I expected them to be a bit French & arrogant, but they really weren't (or at least they didn't show it). Also, I totally forgot how many great songs this band has delivered!
Bloc Party can't do much wrong, in my opinion. They're one of the few bands that have grown with me, musically, over the past few years. So when Kele and his men entered the stage, I could feel nothing but excitement. Their show was good, new single One More Chance worked pretty well live, which still can't be said of Mercury. That song just wasn't made for the stage. Sorry guys! In a way, it surprises me that the songs from their first album still are the biggest crowdpleasers.
Digitalism put on a big, big show with screen-filling visuals and an extensive lightshow, but they also suffered from the Crystal Castles-syndrome: been there, done that (even though the live drums really added something special). Again: new album please! Luckily, there was still an opportunity to dance over at the Gemini stage, where Boys Noize & Erol Alkan shared the decks. They really seemed to have fun, and in general there was a really good atmosphere in the tent. It wasn't just an illusion when we came out and it appeared to be light outside.
9. 10.
Sunday started with, yes, sun! Patrick Wolf's music generally works best in dark, small venues with candle light. Since his third album, he became more extravert and cheery, and now he can even pull off a show in broad sunlight. He wore a very interesting costume, until he stripped down to... barely anything. Wearing white boxer briefs, suspenders, knee-high socks which were later accompanied by black shiny pumps, worn fiercely on the front stage; Patrick made us all wonder whether he's the next Boy George. Musically, the show was alright, very powerful with lots of electric guitars. Not much has been left of the shy, introvert singer-songwriter that brough us Lycanthropy and Wind in the Wires . But as long as he's happy with it, so am I.
I still cannot contain what the fuss around Glasvegas is all about. In my opinion, they're just plain terrible! Their songs are bad, their singer is a douche bag and don't even let me get started about that excuse for a drummer. She's just a disgrace for every woman that ever picked up an instrument. Ok, enough words spent on that. We wanted to go and see Kakkmaddafakka, just because their name is so hilarious, but it started raining and the Coca-Cola tent was packed, so we couldn't get in. Shame.
Polarkreis 18 are from Dresden, and were the only German band to perform on the mainstage that day. We saw their show, but on the other side of the 'pit', something way more interesting took place. Some crazy guy took off his clothes and started entertaining the audience, which provoked lots of applause and cheering. Very, very funny. Eventually, he was carried out by two security guards. Boo-hoo.
11. 12.
And by that time, the grand finale of the festival on the main stage was about to commence. Kasabian were grand, too bad their singer is such an ass. I hate to use words twice in one post, but again: douche-bag! Too bad he can sing.
That Liam Gallagher can also be kind of an annoying fella, is a known fact. Maybe that's why he gets away with it. Oasis did prove why they're the biggest band on this festival, by far. Hearing Wonderwall live, sung along by so many people, was just amazing. Although I'm not really a big fan of theirs, they definitely won my respect with this show.
But the night wasn't over yet! There was still some dancing to be done over at Tiga's show, but we left pretty soon to catch some Passion Pit in the Coca-Cola tent. They were quite good! I wasn't sure what to expect, Sleepyhead had been one of my favourite tunes of 2008, but they might just dissappoint live. They only did so by quitting way too early and with that, announcing the official end of the festival.
What would it be like to wear one dress all year long? The Uniform Project is a project, started and carried out by Sheena Matheiken. She has seven identical dresses, one for each day of the week (otherwise it wouldn't be very hygienic, would it?). During one year, she will wear the dresses every single day. Growing up as a child in India, Sheena was inspired by the way that her schoolmates tweaked and individualized their identical uniforms. Now living in Brooklyn, NY, she will create a different look for every day only by means of layers, accessories and all kinds of accouterments (mostly vintage or hand made) and publish these online.
The project is also a fundraiser for the Akanksha Foundation. The contributions will go toward Akanksha’s School Project to fund uniforms and other educational expenses for slum children in India. Website visitors can donate accessories or money. I think this is fantastic way to use creativity for creating awareness in a playful way!
On sale today: H&M's new Fashion Against Aids collection. For the second year in a row, this time with designs by Katy Perry, Róisín Murphy, N.E.R.D., Estelle, Yoko Ono, Dita Von Teese, Cyndi Lauper, Yelle, Robyn, Dangerous Muse, Katharine Hamnett (again) and (yes) Tokio Hotel (who are probably responsible for the spread of most STD's around Western Europe, but hey). 25% of the sales price from each garment sold this year will go to projects around the world carried out by DAA, YouthAIDS, United Nations Population Fund (UNFPA) and MTV’s Staying Alive Foundation. Although H&M managed to get a fair amount of decent pop belles to draw, I'm not particularly overwhelmed by this year's designs, but the good cause makes it worth while. Spread some love, buy a shirt!
Have I told you that elephants are my favourite animals? The Antwerp Zoo has something really cool: a website entirely dedicated to Phyo Phyo, their knocked up elephant. You can sign up for e-mail or text alerts when the elephant goes into labour, and guess what? I just got an e-mail that it has begun! You can watch the delivery live online or on the big screens outside the zoo. Apparently they can't handle all the traffic and the webcam's already down. Ain't that amazing?
Drukke tijden op concertgebied! Vorig weekend was de eerste editie van het Ik Zie U Graag festival in Mezz in Breda, afgelopen woensdag stonden de Yeah Yeah Yeahs in Paradiso, daarna was het London Calling en afgelopen zaterdag Polsslag, in de Grenslandhallen in Hasselt. Een impressie van een volle week.
1. 2.
Ik Zie U Graag begon op donderdag met The Sedan Vault. Een groep uit de buurt van Brussel, die een duistere sfeer neerzette met haar postrock, veel rook en videobeelden van Russisch verkeer. Ze deden me al snel denken aan The Mars Volta, iets minder geflipt en minder geniaal, maar toch zeker nog heel goed. Barbie Bangkok speelde in het café. Iets minder vrolijk en swingend dan ik had verwacht, maar toch een leuke show. Het meisje links op het podium mocht wel wat meer Vlaamse frieten eten/pintjes drinken. Daarna snel weer terug naar de zaal voor A Brand. Deze heren kwamen in stijl en al snel werd duidelijk dat zij met recht de afsluiters van de avond waren. Allemaal op een rijtje (inclusief drummer), strak spelen met zelfs nog een enkele ingestudeerde head-move, just another day at the office voor A Brand. Met een paar covers op zak van LCD Soundsystem en AC/DC wordt al snel duidelijk hoe breed de muzikale grens van deze band zich spreidt: van hardrock naar electro en weer heel snel terug.
De vrijdag heb ik om praktische redenen geskipt, maar op zaterdag was ik wel in Antwerpen dus het Belgische gevoel bleef gehandhaafd. Die avond viel ik binnen toen The Hong Kong Dong aan hun laatste nummers bezig waren. Maar een beetje meegepikt dus, maar zeer amusant! Amusant was het zeker ook bij Vermin Twins. Een soort gekke soundmixshow met verkleedpartijen, vuurwerk en af en toe een gastoptreden van ene Chuckie. Bangelijk! Pas écht feest werd het bij The Subs. Amai, deze gasten weten hoe ze een zaal op stelten moeten zetten. Helaas was hun show al snel voorbij en mocht dj Jules X nog wat plaatjes draaien om het publiek te vermaken.
Op zondagmiddag was het fijn bijkomen met de zoete liedjes van Tom Pintens. Begeleid door Stijn Cole van Off The Record was het geen standaard zondagmiddag-akoestischgitaartjehier-gevoeligliedjedaar-show, en werd ik zeer positief verrast, terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo van Nederlandstalige muziek houd. Daarna zou eigenlijk Tim Vanhamel op het programma staan, maar die was 'ziek'. Tot mijn grote spijt, want ik ben stiekem een beetje verliefd om Tim Vanhamel, maar allez. Mezz had in Ruben Block een meer dan waardige vervanger gevonden, zo bleek. De voorman van Triggerfinger was wèl echt ziek, maar stond toch op het Bredase podium. In Mezz spelen is toch altijd een beetje zoals vakantie, sprak hij. Met zijn drie dames (gitaren) wist hij het met zijn charisma voor elkaar te krijgen om het meestal nogal luidruchtige publiek stil te krijgen met een mix van eigen solo nummers, liedjes van zijn band en een aantal covers. Knap. Al met al een zeer fijne eerste editie van dit festival, volgend jaar graag weer!
3. 4.
Woensdag was het niet alleen voor sommigen al Koninginnenacht, er was ook in feestje in Paradiso want de Yeah Yeah Yeahs stonden op het podium. Met héél veel glitters en een gigantisch op de zaal toeziend opblaasoog, wisten Karen O. en haar mannen een zeer fijne show neer te zetten waarbij een glansrol was weggelegd voor het hun nieuwe album, It's Blitz!. Met haar uitgebreide garderobe (er kwamen o.a. een kleurrijke kimono, een nekhangsel met goudkleurige glanzende bollen, een glittersjaal, een studded leren jack met 'K.O.' op de rug en een lichtgevend masker voorbij) en een kanonlading aan rode Y's van glanspapier trokken de New Yorkers alles uit de kast om het publiek te vermaken, en met succes. Maar ook ingetogen kwamen ze goed uit de verf, zoals bewezen werd bij Skeleton en de klassieker Maps (kippenvel! ook mooi zachtjes meegezongen door het publiek). Alleen een beetje jammer van dat dooie voorprogramma, HTRK.
Een dag later was ik weer in Paradiso te vinden voor London Calling. Eigenlijk was ik van plan om na 6 keer achtereen eens een editie over te slaan, maar door alleen deze dag te gaan had ik een mooi compromis gesloten, vond ik zelf. Helaas was het de zwakste dag in London Calling-geschiedenis die ik heb meegemaakt. Het begon met Two Door Cinema Club, hun niet al te originele band naam (wie vormt er geen clubje dezer dagen?) werd weerspiegeld in hun ietwat afgekauwde indie met electro-invloeden. Ik ben groot fan van onconventionele bandopstellingen, maar een drummer had dit drietal toch wat meer pit gegeven. Doordat er dit keer geen scherm in de grote zaal was waarop je de optredens vanuit de kleine zaal kon zien, was het veel heen en weer lopen. Het was gelukkig niet zo druk als gewoonlijk, dus het was ook goed te doen.
5. 6.
Tijdens Lowline heb ik een dutje gedaan op het balkon. Yawn. Even later werd ik trouwens weer goed wakker bij Pulled Apart By Horses, die eruit zagen alsof een takkeherrie maken en dat ook deden. Maar wel goed! De zanger kwam gezellig met microfoon en al in het publiek staan. De Golden Silvers stonden in de grote zaal, ze waren wel okee. Terug in de kleine zaal zagen we Stricken City. Een groepje met een zangeres met model-achtige looks (lang rommelig haar, messcherpe kaaklijn) en een handvol geinige liedjes, maar het werd nergens echt spectaculair. The Airborne Toxic Event zijn niet Brits, maar komen uit L.A. en zo klonken ze ook wel een beetje: groots, niet echt opvallend of vernieuwend, maar wel verzorgd. In de kleine zaal stond daarna Fight Like Apes. Niet alleen delen zij een gewelddadige naam met dieren erin met Pulled Apart By Horses, ook hun geluid komt overeen: hard! Er werd zelfs geheadbangd, jawel. Ik was benieuwd hoe Filthy Dukes hun live show zouden aanpakken, aangezien hun album barst van de collabs. Zo komen er onder meer Samuel Dust van Late Of The Pier en Orlando Weeks van The Maccabees, beiden LC-favorieten, voorbij. Het antwoord was al snel duidelijk: ze zingen het gewoon lekker zelf. We zaten op het balkon dus ik kreeg niet veel mee van de vibes op de vloer maar er werd volop gedanst. Prima show. Als laatste alweer zagen we James Yuill. Hij wordt veelal geïntroduceerd als iemand die akoestische nummers begeleid met electronica, maar live bleek het (in ieder geval de eerste paar nummers) andersom te zijn. Beetje jammer, want na HTRK en 2DCC was ik de drumcomputers eigenlijk wel al beu. We moesten ook al snel weg, want ondanks dat het Koninginnedag was, reden er geen nachtbussen. Als het goed is hebben we niet veel meer gemist, Delphic had ik al gezien (eerder dit jaar in het voorprogramma van Bloc Party), Erol Alkan was niet meer gekomen en Miss Kittin, och, daar kan ik wel mee leven.
7. 8.
Pukkelpop is mijn favoriete zomerfestival. Dit jaar moet ik het helaas aan me voorbij laten gaan omdat ik dan op vakantie ben, maar niet getreurd, er is Polsslag! Je hoeft er zelfs niet eens een tent voor mee te slepen en er zijn èchte wc's. Hoera! Bij binnenkomst stonden we al direct in een van de zalen waar de Noisettes net begonnen spelen waren. Na de noodzakelijke voorbereidingen (kluisje, pardon, locker zoeken, drink- en eetbonnen en een plasbandje (!) aanschaffen) kwamen we snel terug om hier iets van mee te pikken. Het was alweer de vierde keer dat ik ze mocht aanschouwen. Het nieuwe album, Wild Young Hearts had (en heb) ik nog niet gehoord, maar de nieuwe nummers klonken goed en ze leken het goed naar hun zin te hebben. Ik was bijna vergeten hoe sympathiek deze band is. Nog zo'n band in de categorie 'Al veel te vaak gezien' zijn The Rakes. Helaas vind ik het sympathieke er bij hen een beetje vanaf gegaan. Alsof ze een karikatuur van zichzelf zijn geworden. Jammer, want hun eerste album was toch een klein pareltje. Nadat we net binnen waren in de dance hall bij Birdy Nam Nam, waren zij al klaar met hun set. Toch maar weer terug naar de marquee, waar The Von Bondies gereed stonden. Kun je iets van vier/vijf jaar geleden jeugdsentiment noemen? Want wat heb ik toch veel geluisterd naar Pawn Shoppe Heart. De nummers die ze daarvan speelden waren dan ook favoriet, maar ook de nieuwe kwamen goed uit de verf. Ik kreeg er zin van om weer gitaar te gaan spelen. Over naar de club voor Fever Ray. Dat Karin Dreijer Andersson een aparte dame is, wist u al. Met Fever Ray zette zij een bloedstollend optreden weg, compleet met veel rook, (prachtige) lasers en wacky outfits. Een waar hoogtepunt.
Na Fever Ray gingen we naar de marquee waar de Yeah Yeah Yeahs zouden staan. We hadden wel meegekregen dat zij van plaats geruild hadden met Peter Doherty, maar helaas niet dat de tijden daarmee ook veranderd waren, met als gevolg dat we bijna een half uur voor niks hebben staan wachten. Oh well. Het optreden was grotendeels te vergelijken met dat van woensdag (nog steeds erg goed dus), hoewel Karen nu wel een ander speelpakje aan had. Hetzelfde tafereel speelde zich af bij De Jeugd van Tegenwoordig: te lang wachten omdat we niet wisten dat het later begon. Het was ontzettend druk in de club maar we stonden er goed met een drankje links en... etc. Uiteindelijk barstte het feest los: de Damsko's vroegen om liefde en kregen die ruimschoots van het Vlaamse publiek. Goed om te weten dat er weer een Nederlandse act is die het goed doet op de Belgische festivals en dus geen afzeikerige introductie in de Humo-boekjes behoeft (denk aan Kane en Within Temptation).
9. 10.
Dames en heren: Peter Doherty is gearriveerd. Om de één of andere reden had ik hem met band verwacht, maar hij stond echt slechts gewapend met zijn gitaar en een bijzettafeltje met union jack en de nodige hard liquor op het podium. Ik heb hem nooit met The Libertines gezien, maar in deze vorm vind ik hem het best tot zijn recht komen: als een troubadour die hartstochtelijk zijn liedjes speelt. Zijn show was een ware natte droom voor de Pete-aanhangers, want hij speelde een bonte verzameling van solo nummers, Libertines en Babyshambles liedjes en obscure tracks die ergens over het internet zwerven. Echt moederziel alleen was overigens hij niet, tijdens een liedje werd hij bijgestaan door twee danseressen (!). Jawel, daadwerkelijk komen opdagen bij een optreden én ballet op het podium, onze Pete wordt zo nog de ideale schoonzoon.
Toen viel er een groot gat in het programma, omdat we druk waren met iemand van onze groep te zoeken die wel een telefoon op zak had, maar waar niemand het nummer van had. Eenmaal herenigd steeg de euforie tot een hoogtepunt bij Tiga, een mooie afsluiter van de avond (nacht, inmiddels). Alleen jammer dat van petje.
Foto index:
1. The Sedan Vault, foto door Martijn Stadhouders, 3VOOR12/Breda.
2. Vermin Twins, foto door Edwin van de Rijke, Oor.nl.
3 & 4. Yeah Yeah Yeahs, door mij.
5. Pulled Apart By Horses, door mij.
6. Stricken City, foto door Niels Vinck, KindaMuzik
7. Noisettes, foto door Jan Van den Bulck, Flickr
8. Fever Ray, foto door Rien Geypen, Polsslag Flickr
9. Peter Doherty, foto door Jan Van den Bulck, Flickr.
10. Tiga, foto door Joris Bulckens-Jokko, Flickr
Alle video's door mij.
Yesterday I saw a Hummer. Not for the first time, but it doesn't happen every day, since this isn't LA or Dubai. Every time I see one I realize how ridiculous they are. I mean, what were they thinking?
"Parking is a bitch anyway, so why bother?"
"Let's increase national security by letting people drive around in bulletproof tanks!"
"All the money people spend on gas, thus taxes, could be invested in education and health care!"
Later that day I was watching (another rerun of) Sex and the City and to quote Samantha Jones: "I love nice Hummer". Well, I don't think I do. Although I must admit I have a weak spot for the pink ones.
)
2. 
4. 
6. 
8. 
10. 
12. 
2.
4.
6.
8.
10.
